maandag 18 augustus 2014

1 jaar geleden .......

Ja, je leest het goed vandaag is het 1 jaar geleden dat ik holderdebolder in het ziekenhuis belandde. Sommige mensen vroegen me de afgelopen tijd of ik het ging vieren...vieren dat ik nog leef en dat het redelijk stabiel is met me....

2013
16 augustus kwamen wij thuis van vakantie, een heerlijke relaxte vakantie met de boot, zonder mast. 

17 augustus stond in het teken van boodschappen en een beetje de boel opruimen, de boot lag bij ons aan de steiger, Rob zou er nog wat werkzaamheden aan verrichten, dus ook het opruimen ging heel relaxt. 

18 augustus het was prachtig weer, we hebben de pruimen van de boom afgehaald en ontpit. En met de adviezen van mijn vader de pruimenboom gesnoeid. 'S avonds maar weer eens gekookt want dat was er in de vakantie niet heel vaak van gekomen... Het eten smaakt me niet maar we hebben tenminste weer eens "knap" gegeten. 
Na het eten even naar de toilet, ik hoor mezelf nog zeggen tegen  Rob...even plassen! En toen...ik zat en kreeg PIJN!...niet normaal, werd misselijk en overgeven. Rob kwam kijken waar ik bleef en heeft me geholpen naar mijn bed met heel veel spul en moeite lag ik in bed bakje ernaast voor het overgeven. In bed wist ik niet hoe ik moest liggen zoveel pijn.. zelfs bij de bevallingen had ik niet zoveel pijn gehad. 
Rob zei ik bel de ambulance..maar daar wilde ik niets van weten het gaat wel over zei ik. Maar het ging niet over, Rob heeft toen de huisartsenpost gebeld maar toen hij eindelijk alles had ingetypt kreeg hij een bandje die aangaf u mag komen op dit adres...tja dat lukte echt niet..ik kon niet lopen en Rob kon mij niet over de steiger helpen. 
Dus heeft hij toch maar 112 gebeld, tegen die tijd ging het allemaal langs me heen zoveel pijn en ik had het druk om het op te vangen. 
Sommige van jullie weten dat wij niet aan de weg wonen en dat het niet makkelijk te vinden is, dus tegen de tijd dat Rob de hulpdiensten bereid had gevonden om te komen is Rob naar voren gelopen om ze op te vangen en daar lag ik dan helemaal alleen, want in de paniek had hij daar niet aan gedacht. Na ongeveer een kwartier met nog meer pijn kwamen de ambulancebroeders ze hebben geprobeerd om er een infuus in te stoppen maar dat ging niet ik lag te rollen van de pijn en kon niet stil liggen even snel een onderbroek aangetrokken. Lag met alleen een shirtje in bed en tussen de broeders in naar buiten gelopen alwaar ik op een brancard de steiger afgereden ben...de ambulance in!
De weg naar het ziekenhuis heb ik half bewust mee gemaakt...vooral de heuveltjes op de vinkekade ;)
In het ziekenhuis is het veelal aan mij voorbij gegaan ik weet nog vlagen maar niet heel veel. Een gynaecoloog, heel veel artsen op de EH, een infuus en paniek want wat gebeurde er allemaal!
Rob die gelukkig in de buurt was en die alles wel heel bewust mee heeft gemaakt en die nu nog mij regelmatig verteld wat er allemaal is gedaan/gebeurd. 

De vlagen:
Het eerste wat ik me nog kan herinneren is dat ik ruzie gemaakt heb met een vrouwelijke arts...althans ze was boos op mij ;)....ik was heel benauwd en ze zetten elke keer dat kapje over mijn mond en neus..en ik dacht dat ik daarom zo benauwd was dus ik probeerde het weg te halen maar ja dat kapje was om mij te laten ademen, dus vandaar dat de arts boos werd. Later werd ik aan de beademing gelegd. 

Er kwam een fysio aan mijn bed toen ik op de IC lag. Ik moest wat oefeningen doen en een ervan was met mijn vinger naar mijn neus. Dat lukte niet en ik weet dat ik dacht dit klopt niet...

Mijn dochter naast mijn bed op de IC die mijn hand vast hield en het had over de pruimentaart die ik zou bakken en waar zij me wel mee zou helpen. 

Mijn moeder die aan de achterkant van mijn bed stond..en de hand die ik naar haar uitstak.

Een dokter die het beademingsslangetje heeft verwijderd, ik moest iets doen maar ik weet nu niet meer wat. 

Maar goed daar lag ik dan, de eerste dag(en) slapende gehouden en met zoveel slangetjes (die ik nu niet meer allemaal weet)
Na een kleine week mocht ik naar de hartbewaking, ik was van de beademing af. 
Ook op de hartbewaking heb ik niet heel veel herinneringen, het begon langzaam tot me door te dringen dat ik heel ziek was en dat er heel veel onderzoeken waren geweest...en er zouden er nog meer komen. 

Wat was er nou gebeurd?
Wat ik toen niet helemaal snapte maar nu wel.. Ik had een vrij groot stolsel achter mijn hart daar is wat van losgelaten en in mijn milt, darmen en nierslagaders terecht gekomen. In eerste instantie nog op de IC dachten ze dat mijn darmen bekneld waren maar hebben ze in een operatie gezien dat er geen problemen waren dus gat weer dichtgegooid.. Nu kreeg ik bloedverdunners vanwege die stolsels en daardoor heb ik een aantal bloedingen gekregen waaronder een paar in mijn buik en de eerste die zorgde dat ik een buik had als een voetbal zo groot maar ook vrij hard die druk heeft zich uiteindelijk een weg gezocht naar de hechtingen in mijn buik en die opengescheurd ( maar toen lag ik op de afdeling na een week hartbewaking) dus ik loop nu rond met een tweede navel die er niet uitziet, sauna zit er op dit moment niet meer in. 
Ik weet dat er een vrouwelijke chirurg langskwam om het gat te bekijken. Zij ging er in met haar hand (zie je het voor je) en haalde het bloed en wat stolsels er zo uit... De verpleegster die achter mijn bed stond werd een beetje bleek om de neus..maar goed het moest goed schoongehouden worden uitgespoeld en dan kon het zonder operatie wel genezen maar het ging wel heel lang duren....

Ook op de hartbewaking kwamen ze er achter dat mijn nieren niet meer of bijna niet meer werkte..en vanaf dat moment ben ik gedyaliseerd. In het begin kwamen er dames met het apparaat an mijn bed maar vanaf het moment dat ik op de afdeling lag moest ik naar de kelder waar een hele grote zaal was, zonder uitzicht naar buiten. Heel veel bedden met allemaal tv's en heel veel piepende apparaten, kletsende verpleegkundigen en natuurlijk ook heel veel dialyserende mensen en dat was buiten het feit dat ik moest dialyseren heel zwaar. Uiteindelijk toen ik bijna naar huis mocht begonnen mijn nieren weer wat werk te doen en hoefde ik niet meer gedialyseerd te worden toen ik uit het ziekenhuis kwam had ik een percentage van 20% nu na een jaar zit ik op ongeveer 60%...dus dat is nog niet goed maar wel een stuk beter en ik kan de dialyse en / of een donornier nog even van me afschuiven

Vanaf het eerste moment dat ik in het ziekenhuis kwam was mijn bloedsuiker veel te hoog...nooit last van gehad maar blijkbaar heeft er ook een stolsel in mijn alvleesklier gezeten of in ieder geval voor problemen gezorgd. In het eerste begin hartbewaking en IC werd het gewoon in een van de vele slangetjes gespoten dus ik had er geen last van. 
Op de afdeling werd ik regelmatig geprikt (voor controle) en gespoten
Nu na een jaar slik ik een medicijn en spuit lang werkende insuline.

Er is in die tijd nog veel meer gebeurd. Bloedingen, een nachtje hartbewaking weer opnieuw moeten leren lopen, dialyse noem maar op..
Na 5 weken mocht ik naar huis 20 september 2013!

Mijn schoonouders zijn bijna direct nadat ik in het ziekenhuis terecht kwam in ons huis gekomen en hebben Rob en mij toen ik thuis kwam ongelooflijk lief en goed opgevangen. 
Rob heeft 2 weken zorgverlof gehad en ik kreeg een paar keer per dag thuiszorg voor mijn buikwond dat heeft tot de kerst nog geduurd en natuurlijk ook fysiotherapie eerst 3x in de week thuis en later en nu nog steeds, werd dat 2x in de praktijk. 

En nu na een jaar hoe staat de vlag erbij.
Ik slik heel veel medicijnen ongeveer 11 per dag. 
Bloeddruk verlagers
Cholesterol verlagers
Bloedverdunners
Plaspillen
Vitamine D
Deze zijn voornamelijk om te zorgen dat mijn nieren niet te hard moeten werken
Buiten dat ik spuit 1x per dag (insuline) slik ik ook nog een pil en sta ik onder controle bij de diabetes-verpleegkundige
Ik heb dagen dat ik slecht loop (dit komt voornamelijk dat ik spierbloedingen heb gehad)
Heel erg moe ben als ik bijvoorbeeld boodschappen heb gedaan of een stuk gereden heb
Ik ga om de paar maanden voor controle naar de nefroloog (nierenarts)
2x in de week fysio
En bezoek ik een psycholoog die mij helpt om mijn leven op de rails te krijgen. 

En dan kom ik terug op de vraag die mij gevraagd is...ga je het vieren 1 jaar later?
Nee...ik vier het niet. Na 1 jaar is mijn leven zo veranderd en ik ben er nog niet aan "gewend". Ik kan mijn lichaam niet meer vertrouwen en heb er ook nog geen vertrouwen in. 

Hier en daar ben ik stabiel... Ja mooi maar ik ben stabiel omdat ik me suf slik aan allerlei medicijnen waar ik dus elke dag weer geconfronteerd wordt met mijn "ziekzijn", misschien over een jaar...

Voor nu geldt voor mij dat ik meega in de stroom als een dokter zegt jump dat doe ik dat...zit dan ga ik zitten. Als de psycholoog zegt doe leuke dingen dan doe ik dingen die ik vroeger leuk vond om te doen maar ik heb er geen gevoel bij .. 

Ik bewonder de mensen die dat wel kunnen en hoop ooit daar te komen









12 opmerkingen:

  1. Confronterend he, alles zo achter elkaar opgeschreven.
    Maar je bent alweer een heel eind Anita.
    Het verwerken en accepteren zal nog wel even duren, maar met alle lieve mensen om je heen gaat het lukken!
    Je bent een kanjer!!! XX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een verhaal, ik schrik me helemaal rot, je verhaal raakt me echt, diep van binnen, meis wat ben jij een sterke vrouw dat je dit allemaal doorstaan hebt....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fijn dat je het allemaal zo van je afschrijft.....en als je het zo leest pfffff...diep respect voor je doorzettings vermogen meis.......wat ben jij een sterke vrouw.....!! kop op blijf jezelf zoeken...en eens op een dag heb je jezelf weer gevonden....dan ben je de Anita die je wilt en kan en mag zijn !!!...liefs dikke knuffel van mij....x !

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Jeetje,wat een verhaal Anita.
    Erg heftig.
    Ook heel goed dat je hulp hebt van een psycholoog.
    Want het is niet niks allemaal.
    En je bent inderdaad een kanjer.

    Liefs Ans

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Oh Anita, wat een verhaal, wat heb je allemaal toch meegemaakt meis... dat is echt niet niks. Wat heerlijk dan dat je zulke lieve schoonouders hebt die de lasten een beetje hebben overgenomen.
    Je bent er nog lang niet zo te lezen, maar ook; je bent al een heel eind hoor... glas halfvol en zo...
    Ik snap ook dat er dagen zijn dat je dat echt niet kunt zien. Maar hou je vast aan de dagen dat je het wel ziet... dat worden er dan steeds meer... dat geloof ik echt...
    Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd en ik hoop voor je dat het steeds een stukje beter gaat...
    Heel veel liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een hoop allemaal. Geen wonder dat je even niet meer op de rails zit, wat moet je allemaal eel niet verwerken.
    Heel veel kracht voor de komende tijd en geduld want dat zal je moeten hebben.
    Groetjes Saskia

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Niet te bevatten wat een mens soms allemaal moet doorstaan en kan doorstaan.
    Dat je een jaar later niet in een juich stemming bent om te vieren dat het " alweer " 1 jaar geleden is kan ik me heel goed voorstellen.
    Wat is nu 1jaar en je hebt gelijk. Ook al gaat het nu beter dan een jaar geleden, je hebt het niet voor niets gekregen en je leven ziet er niet meer uit als voorheen. Alles behalve leuk.
    En toch.......ga je door en probeer je er het beste van et maken.
    En daar heb ik heel veel respect voor. En al voelt het nu nog niet zo, en doe je de leuke dingen omdat het moet, er komt een tijd dat je er weer van kan genieten.
    Voor nu, doe vooral waar je zin in hebt en heel veel sterkte.
    Liefs Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Lieve Anita , ik kende het hele verhaal nog niet en moet zeggen dat het me echt naar de keel grijpt. Respect voor hoe je hiermee omgaat ! Ik hoop van harte dat alles terug de goede kant op gaat zodat je terug kan genieten zoals vroeger. Veel liefs uit België , An

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Och, meisje toch, wat heb jij wat meegemaakt, ik schrik ervan. Zoiets kan alleen een heel sterk persoon aan. Logisch dat je er nog midden in zit en nog niet in een stemming bent om te vieren. Eerst alles weer op de rit proberen te krijgen en dit verwerken. Ik wens je hierbij heel veel sterkte en kracht voor.
    Lieve groet, Renny

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ik ben stil van je verhaal ,heel stil!!
    Lieve groet Elisabeth

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Alle mooie dingen viel opeens stil een jaar geleden in blogland, net als ik toen ik je verhaal las, want jeetje zeg jouw leven stond alles behalve stil. Wat een heftig verhaal!

    Hoop dat je uiteindelijk weer vertrouwen in je lijf gaat krijgen en het leven kan vieren!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Och jee, wat een ellende heb jij meegemaakt. En nog.

    Kan me voorstellen dat je geen zin hebt om het te vieren. Maar wie weet over een poos weer wel. Je zit in ieder geval op de goede weg.

    Ik was toevallig een oud logje van mij aan het terug lezen. Zag een reactie van jou staan en dacht, zou ze gestopt zijn met bloggen.

    Ik wens je heel veel sterkte voor de komende tijd. Knap dat je al zover bent gekomen......ik ben er van overtuigd dat je verder gaat en komt.

    Heel veel liefs van Thea♥

    BeantwoordenVerwijderen

Wat lief dat je een berichtje achterlaat, heel erg bedankt.

Populaire berichten